Niepodległość Katalonii jest odwetem za porażkę z 1939

Po 80 latach wojna domowa w Hiszpanii znalazła swój epilog w próbie oderwania się Katalonii, prowincji rządzonej przez republikańskich epigonów, od Hiszpanii. Referendum i secesja to jawny odwet ze strony lewicy wzięty za porażkę, której doznała ona w latach 1936-39, i za wieloletnie rządy generała Francisco Franco.

W Katalonii, w atmosferze napięcia, odbyło się właśnie referendum niepodległościowe, w którym przeważająca większość opowiedziała się za oderwaniem prowincji od reszty kraju. Niektórzy komentatorzy doszukują się powodów secesji Katalończyków w tym, że będąc najbogatszą częścią państwa, nie godzili się oni na to, by Madryt dystrybuował część wypracowywanego przez Katalończyków dobra na rzecz uboższych regionów. Przyczyny mogą być jednak natury politycznej, a nawet ideologicznej. Nie od dziś Hiszpania jest areną zmagań między zwolennikami prawicy i lewicy. W 1909 w czasie tak zwanego Tragicznego Tygodnia (la Setmana Tràgica) w Barcelonie wybuchła rewolucja anarchistyczna skierowana przeciw militarystycznym i kolonialistycznym rządom, która została bezwzględnie stłumiona przez wojsko. Europejska prasa nie posiadała się z oburzenia. Podczas hiszpańskiej wojny domowej z lat 1936-1939 Katalonia stała się twierdzą republikańską, którą wspierał Związek Radziecki a także komunistyczni ochotnicy z całej Europy. W prowincji opanowanej przez anarchistów szalała rewolucja społeczna, w ramach której chłopi i robotnicy przejmowali w swe ręce ziemię i obiekty przemysłowe a także powoływali do życia ideologicznie radykalne rady obok istniejących struktur republikańskich. W roku 1939 po zaciekłej wojnie domowej, państwo zostało opanowane przez prawicę, zaś od śmierci generała Francisco Franco społeczeństwo stopniowo nasiąkało poglądami lewicowymi, czego apogeum stały się sprawowane do 2008 rządy Jose Louisa Rodrigueza Zapatero, wnuka kapitana wojsk republikańskich z czasów hiszpańskiej wojny domowej (1936-1939), na którym frankiści wykonali wyrok śmierci za odmówienie podporządkowania się ich władzy.¹⁾Jose Luis Rodriguez Zapatero, Wikipedia.Po wojnie Katalonia pozostała w przeważającej mierze lewicowa.

Dolina Poległych (Valle de los Caídos),, 8 mil na północ od El Escorial, wzniesiona w latach 1940-1958 dla uczczenia pamięci wszystkich, którzy zginęli po obu stronach podczas hiszpańskiej wojny domowej.

Ta „czerwona” prowincja mająca rewolucyjne i anarchistyczne tradycje polityczne (to tu George Orwell, biorący udział w walkach po stronie republikanów, pisał „W hołdzie Katalonii”) nie zapomniała dotkliwych porażek doznanych od wojsk generała Francisco Franco. W Barcelonie i okolicach nadal działa założona w 1931 Republikańska Lewica Katalonii i to właśnie ta partia wraz z Demokratyczną Konwergencją Katalonii jest zwolenniczką secesji, za którą opowiedziało się, jak już wiemy, 90% Katalończyków, którzy wzięli udział w referendum, a tych było trochę ponad 42%.