Przyłapujemy na intelektualnej nieuczciwości tych, którzy demaskują nierzetelne wypowiedzi

Bieżącą strategią zachodnich globalistycznych elit w rozprawianiu się z politycznymi przeciwnikami jest oskarżanie ich o to, że padają oni ofiarą „fałszywych wiadomości” propagowanych przez Rosję. W tym celu bada się wypowiedzi popularnych polityków, by pokazać, że są one z gruntu kłamliwe, czyli że innymi słowy wyłącznie globaliści mają monopol na prawdę. To totalitarny zamach ze strony elit na podstawowe wolności, które same siebie nazywają liberalnymi, a które nie są w stanie znieść innych politycznych przekonań.

Ostatnio natknęliśmy się na artykuł dotyczący sprawdzania podawanych faktów oraz fałszywych wiadomości autorstwa Oscara Barrera, Sergeia Gurieva, Emerica Henry’ego i Ekateriny Żuravskiej, opublikowany w voxeu.org, portalu należącym do Ośrodka Badań Polityki Gospodarczej.¹⁾Fake news and fact checking: Getting the facts straight may not be enough to change minds, Voxeu.org 2017-11-02.Artykuł odniósł się do wypowiedzi „populistycznej” francuskiej kandydatki na urząd prezydenta Marine Le Pen, w której twierdziła ona, że 99% nielegalnych imigrantów przybywających do Niemiec przez Węgry itp. to mężczyźni. Sprawdzający ten fakt autorzy artykułu utrzymują z kolei, że według “danych Wysokiego Komisarza Narodów Zjednoczonych do spraw Uchodźców, (…) w roku 2015 mężczyźni stanowili jedynie 58% uchodźców przepływających przez Morze Śródziemne”. Dalej stwierdza się w tekście, że Marine Le Pen posłużyła się “alternatywnymi faktami”, które należy obnażyć jako fałszywe. Co więcej, autorzy ubolewają nad tym, że i tak elektorat nie zmienia zdania nawet dowiedziawszy się, jak jest naprawdę.

Błędy metodologiczne oraz alternatywne fakty

Sprawdźmy rzetelność tych, którzy sprawdzają fakty. Przytoczone przez autorów dane są prawdziwe, nie odnoszą się jednak do całości przepływu migrantów.²⁾Refugee/Migrants emergency response – Mediterranean, UNHCR 2016-01-26. Statystyczna metodologia Wysokiego Komisarza Narodów Zjednoczonych do spraw Uchodźców, dla sobie znanych powodów, kategoryzuje przybyszów jako mężczyźni, kobiety i dzieci.

“Dzieci” to nie płeć. Owe 58% przytaczane przez autorów artykułu odnosi się tylko do dorosłych i nie bierze pod uwagę 25% niepełnoletnich. Takie jest podejście Wysokiego Komisarza Narodów Zjednoczonych do spraw Uchodźców i ma on do tego prawo, jednak skoro wspomniani autorzy chcieli przyjrzeć się proporcji między mężczyznami a kobietami i tym samym obalić twierdzenie Marine Le Pen, to zabrali się za to w niewłaściwy sposób. Powinni byli sięgnąć do źródła, które podaje liczbę chłopców i dziewczynek w kategorii „dzieci”.

Zrobiliśmy to za nich.

Pew Research Center, w oparciu o dane z Eurostatu, informuje, że “w 2015 mężczyźni stanowili prawie trzy-czwarte (73%) ubiegających się o azyl w Europie.”³⁾Number of Refugees to Europe Surges to Record 1.3 Million in 2015, Pew Research Center 2016-08-02.A więc, gdy weźmie się pod uwagę niepełnoletnich, a to byłoby lepszym określeniem tej kategorii aniżeli dzieci, odsetek mężczyzn wzrasta do 73%. Upewniliśmy się. Tę samą wielkość potwierdza The Economist,⁴⁾Oh Boy, The Economist 2016-01-16. i podkreśla, że im młodsza grupa wiekowa, tym liczniejsza jest płeć męska.

A zatem źródło wybrane przez autorów nie obejmuje tej grupy migrantów, w której udział płci męskiej jest najwyższy, co przecież wypacza obraz rzeczywistości. Oskarżając Marine Le Pen o posługiwanie się “alternatywnymi faktami”, autorzy artykułu dopuścili się dokładnie tego samego.

Błędy w rozumowaniu i brak intelektualnej rzetelności

Marine Le Pen celowo wyolbrzymiała, by podkreślić dysproporcję między mężczyznami a kobietami w napływie migrantów w 2015. Czyniła to po to, by dotrzeć do słuchacza. Gdy sprawdzi się dane, stosunek mężczyzn do kobiet wynosi 3:1, jest więc poważny. Marine Le Pen miała powód do zastosowania przesady. Natomiast wspomniani autorzy nie. Wzięli dosłownie to, co zostało umyślnie przesadzone, sami zaś dopuścili się jeszcze więcej nieścisłości. Marine powołuje się na Węgry, odnosi się do przepływu ludności w Europie Wschodniej, a jest to tylko jedna z trzech migracyjnych tras.

Rzeczeni autorzy powołują się na dane od Wysokiego Komisarza ONZ, a te odnoszą się do całego Morza Śródziemnego, a zatem do wszystkich tras, nie tylko do tej, o której mówiła Marine Le Pen. Przyglądając się jednemu z migracyjnych kanałów (wschodniemu), korzystają z danych dotyczących wszystkich kanałów. Co gorsza, karcą oni Marine Le Pen za wyciąganie “z góry pożądanych wniosków”, że migranci przybyli z powodów ekonomicznych a nie by szukać bezpieczeństwa. A jednak dwie linijki wyżej nazywają oni cały ten ludzki przepływ “uchodźcy przeprawiający się przez Morze Śródziemne w 2015”, przez co sami wyciągają „z góry pożądane wnioski”. Gdy Le Pen mówi, że to są migranci ekonomiczni, wspomniani autorzy, równie błędnie, twierdzą, nazywając ich uchodźcami, że wszyscy oni przybyli w obawie o swoje życie i zdrowie, i tym samym sugerują, że ich starania o azyl zostały załatwione pozytywnie.

Dane z Eurostatu za rok 2015 pokazują, że podania o azyl są załatwiane pozytywnie w 46% przypadków w pierwszym ⁵⁾Asylum Quarterly Report Q1 2015 p.10, Eurostat. i drugim,⁶⁾Asylum Quarterly Report Q2 2015 p.10, Eurostat.oraz aż w 60% w czwartym kwartale.⁷⁾Asylum Quarterly Report Q4 p.10, EurostatWidać zatem, że mamy do czynienia z mieszanką migrantów politycznych i ekonomicznych.

Wniosek

Omawiane tu sprawdzanie faktów nie jest wolne od błędów w rozumowaniu (jak nierozróżnianie między ubiegającymi się o azyl, migrantami ekonomicznymi i uchodźcami, i zaliczanie ich do jednej kategorii uchodźców), nieścisłości geograficznej (gdzie dane dla całego Morza Śródziemnego brane są za dane dotyczące wschodnioeuropejskiej trasy migracyjnej) i niepełnych danych (gdzie wybiera się raport Najwyższego Komisarza ONZ, który nie podaje płci nieletnich). Sprawdzanie faktów okazuje się skażone takimi samymi błędami, o jakie oskarżana jest Marine Le Pen.

Ironia sięga szczytu, gdy autorzy dochodzą do wniosku, że skoro ich weryfikacja faktów i tak nie wpływa na zmianę poglądów elektoratu (a niby jak miałaby wpływać, skoro sama jest fałszywa?), to trzeba, by “właściwe fakty były splatane w narracji z przekonującymi argumentami i wnioskami w wystąpieniach charyzmatycznego polityka”.

Czy właśnie tego nam potrzeba? Narracji “charyzmatycznego polityka”? Ludzie, którzy karcą populistyczny elektorat za to, że domaga się on niezłomnego przywódcy, sami rozglądają się za charyzmatyczną osobowością!

Na szczęście wciąż jeszcze mamy możliwość sprawdzania narzucanych nam interpretacji rzeczywistości. Gdyby kierownictwo Unii Europejskiej zdołało jednak przeforsować swoje orwellowskie ministerstwo prawdy, to drobne kłamstewka, które przedstawiliśmy wyżej, będą niczym wobec tego, co jeszcze może nas czekać.