W Europie wojny naftowe przerodziły się w wojny gazowe

Pomimo wzrostu znaczenia alternatywnych źródeł energii takich jak energia słoneczna, czy wiatrowa (co ogromnie napędza wyobraźnie mediów), zapotrzebowanie na gaz nie maleje, a jego zasoby mają ogromny wpływ na politykę międzynarodową.

Obecnie jedynie około 35% zapotrzebowania Unii jest zaspokajana przez produkcję własną. Największym dostawcą jest Rosja – 35%, drugim Norwegia – 32%. Ponieważ zmniejsza się produkcja własna, od połowy przyszłej dekady UE będzie importować 80% gazu. Im mniejsza liczba dostawców tego surowca, tym większe uzależnienie od każdego z nich. W 2015 dwie trzecie importowanego przez UE gazu pochodziło z Rosji, Norwegii lub Algierii.

Rosja, jako główny importer gazu do Europy, ma większą władzę nad kontynentem niż kiedykolwiek wcześniej, a Gazprom stał się jedną z najpotężniejszych firm na świecie. Kreml postrzega Europę (nie tylko UE) jako najważniejszego odbiorcę swojego gazu: w 2015 to tu dostarczono aż 90% tego surowca. Eksport gazu w 2015 generował 13% całości zysków z eksportu. W 2016 do Europy zostało dostarczone 178,3 mld m3 gazu, co stanowi wzrost o prawie 20 mld m3 w stosunku do 2015 i 40 mld m3 do 2010.¹⁾Delivery statistics, Gazprom Export.

Gaz może być również przyczyną konfliktów między krajami we wschodniej części Morza Śródziemnego. Wszystkie problemy związane z gazem zostały wyjaśnione przez zespół Gefiry w najnowszym biuletynie.²⁾Gaz ziemny jako źródło konfliktu zbrojnego we wschodniej części Morza Śródziemnego, Gefira 2018-02-23.

Więcej na temat perspektywy gazowej Europy znajdziesz w #21 Biuletynie Gefiry.