Minister Savona: Euro to niemiecki plan Banku Rzeszy z 1940, Włochy powinny się wycofać!

Minister Savona: Euro to niemiecki plan Banku Rzeszy z 1940, Włochy powinny się wycofać!

Wzrost gospodarczy Włoch spowalnia, co jest jeszcze bardziej nieuniknione w obliczu spadku liczby ludności kraju. Wygląda na to, że włoski cykl koniunkturalny osiągnął swój szczyt w 2017 r., ze skromnym tempem wzrostu wynoszącym 1,5%, a obecnie spada. W ciągu dziesięciu lat Włochy będą miały cykle koniunkturalne tylko z negatywnymi, wysokimi bądź niskimi, wartościami. Bezrobocie wynosi 10% i nie można mu zaradzić, ponieważ Unia Europejska zakazuje Rzymowi prowadzenia polityki monetarnej i fiskalnej na wzór japoński w celu przeciwdziałania spadkowi liczby ludności. Włoscy naukowcy nadal uważają, że zastąpienie wysoko wydajnej europejskiej siły roboczej Afrykańczykami będzie stymulować przyszły wzrost gospodarczy. Wydaje się, że Włochy zostały celowo zalane przez Afrykańczyków, podczas gdy rodowici Włosi przenoszą się do Niemiec i Holandii.

 

Paolo Savona, nowy włoski minister gospodarki, uważa, że Niemcy realizują plan Waltera Funka z 1940 r.¹⁾Letter to German and Italian friends, Cesifin 2012. Walther Funk był dyrektorem Banku Rozrachunków Międzynarodowych, a w 1939 r. Hitler mianował go na prezesa Banku Rzeszy. Savona przedstawił swoje poglądy w liście z 2012 r. do swoich niemieckich i włoskich przyjaciół. “Plan Funka, który przewidywał, że waluty narodowe znajda się pod wpływem niemieckiej marki to jest to, co chcielibyście Państwo osiągnąć i co częściowo osiągnęliście,” Paolo Savona napisał. “Wspólny rynek europejski i wspólna waluta przewiduje”, czytamy dalej, “ograniczenie rozwoju przemysłowego do terytorium Niemiec i Francji, waszego “historycznego” sojusznika. Inne kraje powinny poświęcić się rolnictwu i usługom turystycznym, co w zaistniałych okolicznościach stanie się dla nich naturalną koniecznością i kraje te będą wam użyczać wykwalifikowaną siłę roboczą.” Wygląda na to, że Paolo Savona, przedstawiciel włoskiego establishmentu, wyraził odczucia sporej części włoskich elit.

Są one podzielone co do tego, jak rozwiązać włoskie problemy demograficzne i gospodarcze. Matteo Renzi, poprzedni premier, wierzył, że może uratować kraj poprzez wpuszczenie setek tysięcy nieudokumentowanych Afrykanów. Doszło nawet do tego, że włoski establishment wyznaczył urodzoną w Kongo Afrykankę na stanowisko ministra integracji w 2013 roku, rok przed wybuchem wielkiego exodusu z Afryki. Włochy były na drodze do tego, by stać się pierwszym czarnym krajem Europy.

W demokracji to klasa rządząca (a dokładniej jej frakcje) dokonuje wyborów politycznych, a te są następnie przedstawiane ludziom do głosowania. Alternatywę dla polityki migracyjnej Matteo Renzi wprowadziła Lega Nord i Ruch Pięciu Gwiazd. Włoski minister spraw wewnętrznych, Mateo Salvini, rzuciwszy wyzwanie europejskim elitom, zatrzymał niekończący się napływ ludzi z Afryki i bardzo zyskał na popularności. Łatwiej jest powstrzymać napływ ludzi niż wyciągnąć Włochy z euro. Wyjście ze strefy euro spowodowałoby poważny kryzys, którego rozmiary i przebieg nie sposób przewidzieć. Rozpad Związku Radzieckiego i Jugosławii to także przypadki rozpadu “unii walutowej”.

Aby zrozumieć, w jaki sposób Włosi rozwiążą bieżący kryzys, musimy przyjrzeć się politycznemu i biznesowemu establishmentowi. Grecki opór, którym kierował minister finansów Yanous Varoufakis, a którą popierała większość Greków, zakończył się odwołaniem Varoufakisa ze stanowiska i zniszczeniem greckiej gospodarki, a to dlatego, że minister nie rozumiał, jak funkcjonuje demokracja. Wydawało się mu, że demokracja to wola ludu. Tymczasem brakowało mu poparcia establishmentu i stąd porażka. Potrzebował wsparcia choćby jednej jego części: gospodarczej, akademickiej, finansowej, prawnej, medialnej czy instytucji bezpieczeństwa. Jak już zauważyliśmy i to w przeciwieństwie do tego, co głoszą znawcy tematu, zarówno prezydentura Donalda Trumpa, jak i Brexit były wspierane przez duże grupy rządzących elit USA i Wielkiej Brytanii.

Makiaweliści włoscy w Rzymie rozumieją, że muszą budować silną opozycję przeciwko Europie i Niemcom. Za każdy kryzys należy winić władze poza Rzymem. Zaprojektowany kryzys migracyjny, przy wsparciu establishmentu brukselskiego, odbił się szerokim echem, dając Mateo Salviniemu możliwość nastawienia Włochów przeciwko Unii Europejskiej, co jeszcze bardziej przysporzyło mu popularności. Według ostatnich sondaży partia Salviniego idzie w górę, mając za sobą 30% głosujących, podczas gdy M5S spada z 40% do 30%.²⁾Poll of polls.

O wyjściu z euro nie będziemy uprzedzani. Operacja zostanie przeprowadzona z dnia na dzień, w momencie, w którym nikt się jej nie będzie spodziewać. A kiedy Włosi zaczną spłacać krajowe zobowiązania w lirach, minie trochę czasu, zanim zdobędą one ich zaufanie, toteż ich wartość spadnie, i to do tego stopnia, że ludzie zaczną wtedy wypłacać swoje pieniądze z banków. Rząd podejmie środki zaradcze takie jak kontrola kapitału uniemożliwiająca przez określony czas wywożenia pieniędzy z kraju. W przeciwieństwie do Greków Włosi starannie i potajemnie przygotują wyjście z euro.

Niewielu jest polityków włoskich, którzy ośmieliliby się podjąć ryzyko wystąpienia z Unii Europejskiej i poniesienia tego konsekwencji. Należy do nich minister spraw europejskich Paolo Savono. Paolo Savona ma teraz 82 lata i ma niewiele do stracenia. Mógłby przejść do historii jako człowiek, który wyciągnął Włochy z euro. Niestety, kręgi finansowe usunęły Paolę Savonę po tym, jak skrytykował ich za nieudolne radzenie sobie z trwającym kryzysem bankowym, toteż nie wiadomo, na jak duże wsparcie może on jeszcze liczyć.

Na razie strategia Rzymu polega na tym, aby zmusić Niemców do zaakceptowania złagodzonych zasad budżetowych i pozwolić Włochom na wprowadzenie równoległej waluty. Alternatywą jest wycofanie się Włoch z euro, co doprowadzi nie tylko do chaosu we Włoszech, ale również w Berlinie, ponieważ konsekwencje dla niemieckiego systemu finansowego są nieznane. Naruszenie włoskich reguł budżetowych zostanie zignorowane przez niemiecki establishment polityczny, który nie jest w stanie z góry zapobiec żadnemu kryzysowi. Angela Merkel będzie działać tylko wtedy, gdy sprawy wymkną się spod kontroli.

Włoskie wyjście ze strefy euro pociągnie za sobą dyskusję na temat denominowanego w euro zadłużenia, a także spór dotyczący salda Target 2. Target 2 to system rozliczeń brutto w czasie rzeczywistym dla strefy euro. Włochy i Hiszpania mają zobowiązania w wysokości ponad 800 mld euro. Nie jest jasne, jak interpretować te zobowiązania i kto ma zapłacić Niemcom równowartość prawie 1 biliona euro.

Ciekawe, czy włoski budżet na 2019 rok pokaże, czy rząd ma zamiar obniżać zadłużenie do poziomu PKB zgodnie z wymogami Europejskiego Paktu Stabilności i Wzrostu, czy raczej spełni obietnicę złożoną włoskim wyborcom. Gdy Mateo Salvini wywiazal się z obietnicy powstrzymania zalewu Włoch imigrantami, teraz kolej na Luigi Di Maio (koalicyjnego partnera), by spełnił obietnicę dotyczącą dochodu podstawowego. Ten podstawowy dochód to to 780 euro.³⁾Italy’s 5-Star Movement defends guaranteed income pledge Deutsche Welle. Wdrożenie takiego programu oznacza, że wydatki rządowe wzrosną, co wywoła reakcję Niemców. W sierpniu Luigi Di Maio powiedział, że “przepisy UE nie mogą być usprawiedliwieniem dla blokowania programów”, a “przestrzeganie przepisów podatkowych nie jest priorytetem Włoch”. Ogłosił również we włoskim dzienniku, że w przyszłym roku aby sfinansować dane obietnice deficyt publiczny kraju może przekroczyć pułap Unii Europejskiej wynoszący 3 procent produktu krajowego brutto,.

 

Naruszenie zasad budżetowych nie jest na razie “wielkim problemem”. Już wcześniej, w 2016 i 2017 roku, Włosi naruszali europejskie przepisy bankowe, ratując kilka swoich banków za pomocą pieniędzy z podatków. Narasta świadomość, że Włochy nigdy nie odzyskają dobrej kondycji finansowej. Nim nastanie lato przyszłego roku, niemiecki establishment zrozumie, że zmniejszająca się liczba ludności jest nie tylko problemem dla zdolności obsługi długu publicznego, ale także doprowadzi do dalszej erozji włoskich bilansów bankowych. Na razie rynek finansowy ignoruje ten problem, ponieważ Włochy skorzystały z programu wykupu obligacji EBC w celu zastąpienia krótkoterminowego zadłużenia zadłużeniem długoterminowym. Średni termin zapadalności zadłużenia wzrósł z mniej niż czterech lat w okresie 1990-1998, tuż przed wprowadzeniem euro, do 6,9 roku w 2017 roku. Prawie 70 procent długu jest w posiadaniu obywateli, co należy do najwyższych w Unii Europejskiej. Na razie Włochy nie potrzebują rynku finansowego dla regulowania starych zobowiązań. Kraj ma alternatywny plan odnośnie rosnącego nowego zadłużenia, którym jest mini-BOT, kupon, który może być wykorzystany do płacenia podatków, usług państwowych, a także na stacjach benzynowych kontrolowanego przez państwo koncernu naftowego ENI. Ci, którzy rozumieją pieniądze, zdają sobie sprawę, że mini-BOT jest na dobrą sprawę równoległą walutą.

Włoski establishment rozumie, że państwem kieruje nie lud a klasa rządząca. To, czy Włochy opuszczą euro, czy nie, nie zależy od liczby ludności. Kiedy tylko zapadnie decyzja, by pozbyć się unijnej waluty, przygotowany na to propagandowo lud będzie takie posunięcie oklaskiwać. Przecież Machiavelli był Włochem a to zobowiązuje.