Piłka nożna we Włoszech to niemal religia. W kraju, gdzie obecnie kościoły są puste, kibicowanie danemu klubowi piłkarskiemu to wyznanie wiary. Intelektualiści czasami narzekają, że Włosi bardziej przejmują się tą dyscypliną sportu niż sytuacją polityczną w państwie, co jest niczym innym jak nawiązaniem do starej rzymskiej tradycji, że plebs żąda jedynie chleba i igrzysk.
Tymczasem po raz pierwszy od roku 1958 Włochy nie będą brały udziału w igrzyskach, co powinno skłonić naród do pewnych przemyśleń. Włosi, pokonani w eliminacjach przez szwedzką drużynę, będą musieli pożegnać się z mundialem w Rosji w 2018.
To narodowa tragedia a także poważne straty ekonomiczne. Wyliczono,1)Goal economy-Italia, ecco cosa succederà senza mondiali, Goal.com 2017-11-14.że zaklasyfikowanie się do mistrzowskich rozgrywek daje drużynie dochód w wysokości 1.5$ milionów, gdy zaś dotrze ona do ćwierćfinałów, wielkość ta sięga 18, i powiększa się jeszcze bardziej w przypadku półfinału i finału. Włoska Federacja Piłki Nożnej czerpie około 43$ milionów z umów handlowych, w tym 18$ milionów z umów z Pumą, producentem ubrań sportowych; całość wyniesie 70$ milionów rocznie, gdy dołożymy do tego reklamy telewizyjne. Teraz, gdy Włochy odpadły z gry, można spodziewać się także strat finansowych, trudnych jednak do wyliczenia.
Widownia podczas mundialu, w którym udział bierze włoska drużyna, to przeciętnie 12, a w porywach 17.7 milionów (w kraju, który liczy sobie 60 milionów mieszkańców), czyli 81% włoskich telewidzów. Włoska telewizja państwowa wypłaca Włoskiej Federacji Piłki Nożnej 26$ milionów za prawa do transmisji. Kwota ta w przypadku mistrzostw świata w samych Włoszech wynosi 268$ milionów, co przekłada się na 10$ milionów w dochodach z podatków.
Protekcjonizm miał swoje zalety: w roku 1966 wprowadzono zakaz przyjmowania piłkarzy obcokrajowców
Jak już wspomnieliśmy, poprzednio tylko raz Włochy nie zakwalifikowały się do mistrzostw, a było to w roku 1958. Za to zakwalifikowały się w roku 1966, gdyż po wcześniejszej upokarzającej przegranej w meczu z Koreą Północną Włoska Federacja Piłki Nożnej postanowiła całkowicie zakazać nabywania przez włoskie kluby obcokrajowców jako zawodników, aby w ten sposób zmusić je do interesowania się miejscową uzdolnioną młodzieżą.
Zakaz obowiązywał do 1980, prawie 15 lat. I spełnił pokładane w nim nadzieje. Nowe pokolenie piłkarzy zdobyło czwarte miejsce w 1978, a zaraz potem w 1982 Włochy zostały mistrzami mundialu w Hiszpanii, pokonując dotychczasowego mistrza Argentynę, faworyta Brazylię a także Republikę Federalną Niemiec, historycznie najsilniejszy obok Włoch zespół.
Zwycięstwo z 1982 rozpoczęło czas najwyższej jakości włoskich rozgrywek klubowych: w miarę, jak zakaz przyjmowania obcokrajowców stopniowo uchylano (na początku zezwalano na jednego, potem na trzech obcokrajowców w drużynie), włoskie kluby zaczęły ostrożnie mieszać rodzime talenty z wybranymi obcymi, ściągając najlepszych na świecie, a byli wśród nich: Maradona, Passarella i Caniggia z Argentyny, Matthaeus, Rummenigge, Breheme i Klinsmann z Niemiec, Platini z Francji, Falcao, Junior, Zico i Socrates z Brazylii, Gullit, Van Basten i Rijkaard z Holandii.
Nec panem nec circenses
Wracamy do 2017, roku porażki włoskiej drużyny. Częścią problemu jest to, że tak jak pod koniec lat osiemdziesiątych dopuszczano do gry we włoskich klubach maksymalnie 3 zawodników, to obecnie skład 20 czołowych włoskich drużyn klubowych to średnio w 58% obcokrajowcy. Ponieważ kluby wolą tańszych zawodników zza granicy aniżeli własne talenty, niejeden trener drużyny narodowej narzekał już na brak nakładów na rodzimy narybek, co przekłada się na kiepskie wyniki na arenie międzynarodowej.
Teraz wychodzi na to, że włoski plebs nie tylko z nie będzie miał igrzysk, ale także chleba. Roczny wzrost PKB to 1%, czyli stagnacja; bezrobocie to już ponad 11%, przy czym dla młodych sięga ono 35%. Narasta majątkowe rozwarstwienie społeczeństwa. Dają się słyszeć głosy wzywające do odejścia od euro: trzy z czterech wiodących partii popierają pomysł wprowadzenia równoległej waluty, zaś jedna otwarcie wzywa do porzucenia waluty unijnej. Włochy zajmują także ostatnie miejsce, jeśli chodzi o stopień zadowolenia obywateli z bycia członkiem Unii Europejskiej.
Gdyby tak Włosi przypatrzyli się własnej historii, wtedy może dotarłoby do nich, że globalizacja wcale im na dobre nie wychodzi, podczas gdy na protekcjonizmie korzystali.
Czy takie wnioski zostaną jednak wyciągnięte? Zakaz zatrudniania zawodników zza granicy jest mało prawdopodobny. Byłoby to sprzeczne z przepisami obowiązującymi w UE. Zresztą, takie rozwiązanie póki co nie jest nawet rozważane. Wydaje się, że tak Włochy jak i Włoska Federacja Piłki Nożnej, nie mają charyzmatycznego przywódcy, który ważyłby się na rozwiązania sprzeczne z obowiązującymi regułami. To, co odwracało uwagę Włochów od problemów dotyczących ich kraju, teraz je odzwierciedla, toteż nie da się ich dłużej lekceważyć. Czas pokaże.
References
| 1. | ↑ | Goal economy-Italia, ecco cosa succederà senza mondiali, Goal.com 2017-11-14. |
Źródło: shutterstock.com
