Kryzys w sektorze bankowym: prywatyzacja zysków, uspołecznienie strat, czyli jak to się robi we Włoszech

Sektor bankowy to najlepsza ilustracja porażki współczesnego liberalizmu. Od 2007 liberalny świat ratował banki z opresji za pomocą pieniędzy podatników, zapewniając zyski udziałowcom. Adam Smith powiedziałby, by nie przeszkadzać działać rynkowi, tzn. by pozwolić rynkowi rozprawić się z niewydolnymi bankami. Współcześni liberałowie powiadają, że niewydolność należy podtrzymywać, tzn. należy pozwalać na to, upadające banki jak pasożyty pochłaniały wypracowane przez ludzi bogactwo.

Szczytem absurdu jest to, że dofinansowania banków lansowane się nierzadko przez rządy lewicowe. Tak, przez te same, które twierdzą, że dążą do transferu bogactwa od zamożnych na biednych, zaprzeczają temu własnymi czynami. Wraz z upadkiem Związku Radzieckiego planowanie centralne gospodarką poniosło ostateczną klęskę, toteż socjaliści zmuszeni zostali do poszukania sobie innego modelu ekonomicznego: przerzucili swoją uwagę na tak zwaną trzecią drogę, którą lansowali Tony Blair and Bill Clinton. Mantrą dnia stało się hasło, że walkę klas ma zastąpić globalizacja i mechanizmy finansowe. Finansowe wspieranie upadających banków dopełnia zdradę wobec klasy robotniczej. A ponieważ na nic zdało się poleganie na mechanizmach finansowych, klasy rządzące usilnie starają się o to tylko, by nie zbankrutowało całe kasyno. Nie ma końca tej hipokryzji: kiedy ludzie pracy proszą rząd o interwencję przeciw globalizacji, „nowa lewica” reaguje kpiną pod adresem zwykłego obywatela, ale kiedy świat finansjery zabiega o pomoc, wówczas interwencja rządu jest „konieczna”.

Ostatni rozdział tej kpiny został napisany we Włoszech: Banca Popolare di Vicenza oraz Veneto Banca to dwa z wielu włoskich banków, które znajdują się w dużym kłopocie z powodu niespłaconych pożyczek. Podobnie było z hiszpańskim Banco Popular, który został kupiony przez Santander po nominalnej cenie 1 euro. Wyraźną wolą rządu hiszpańskiego było uniknięcie konieczności dokonywania kolejnego dofinansowania kosztem podatników, jako że poprzednia taka operacja dotycząca Bankia kosztowała państwo 41 miliardów euro.¹⁾Santander Rescues Troubled Rival in Test of Europe’s New Rules, New York Times 2017-06-07.Trzymając się ekonomiki liberalnej, Hiszpania pozwoliła na to, by o wszystkim zadecydowała niewidzialna ręka rynku.

Inaczej popatrzył na sprawę rząd włoski. O ironio, rządząca Partia Demokratyczna do 1991 była znana jako Komunistyczna Partia Włoch, a do 2007 jako Demokraci Lewicy. Zmianie nazw towarzyszyła stopniowa zmiana ideologiczna od socjalizmu ku liberalizmowi. Decyzja odnosząca się do przeżywających trudności banków pokazuje, że włoscy demokraci nie są ani jednym, ani drugim. Ciesząc się poparciem włoskich liberalnych ekonomistów,²⁾Se Intesa davvero risolve il pasticcio delle banche venete, La Voce 2017-06-23. nieradzące sobie włoskie banki zostaną podzielone na kategorie ”dobrych banków” nabywanych przez włoski bank Intesa San Paolo i ”złe banki”, czyli mówiąc bez ogródek zbankrutowane podmioty wielkości 20 miliardów euro, podtrzymywane przez włoski rząd³⁾Banche venete, verso bad bank da 20 miliardi, Il Sole 24 Ore 2017-06-23.oraz podatników. Sprywatyzowane zyski, uspołecznione straty: od socjalizmu do liberalizmu, i z powrotem do socjalizmu postawionego na głowie, wszystko dzięki uprzejmości niegdysiejszego politycznego Robin Hooda.