Nieudany, inspirowany przez Zachód zamach stanu przeciw Tayyipowi Erdoğanowi będzie miał daleko idące konsekwencje

Nieudany, inspirowany przez Zachód zamach stanu przeciw Tayyipowi Erdoğanowi będzie miał daleko idące geopolityczne konsekwencje

O tym, że zanosiło się na zamach, wiedzieli Amerykanie, Europejczycy i prezydent Erdoğan; majowe wydanie Wall-Street Journal donosiło: „Pod koniec marca spekulacje dotyczące wojskowego zamachu sięgnęły zenitu, kiedy tureckie środki masowego przekazu zasugerowały, że administracja Obamy usiłuje obalić Erdoğana. Pogłoski te wywołały ostrą wymianę zdań w Departamencie Stanu, gdzie turecki dziennikarz zadał pytanie rzecznikowi Johnowi Kirby, czy Stany Zjednoczone nie zamierzają doprowadzić do odsunięcia Erdoğana od władzy.”¹⁾Turkish Military’s Influence Rises Again, Wall Street Journal 2016-05-15.

Podczas ostatnich wydarzeń Stany Zjednoczone, Niemcy i Bruksela koordynowały oświadczenia prasowe z zamachowcami. Zachód pragnął pozbyć się prezydenta Erdoğana i przygotowywał się na ścisłą współpracę z nowymi władzami.²⁾No support from the West for Erdoğan during coup, Gefira 2016-07-18.Bieg wypadków przybrał obrót niepożądany dla Waszyngtonu i Berlina, zaś Ankara dostała dowód, że Waszyngton i Berlin chciały obalić prezydenta Erdoğana.

W sobotę Departament Stanu usiłował ograniczyć rozmiar niepowodzenia, umieszczając następujący komentarz na swojej stronie internetowej: „(Sekretarz Kerry) nie pozostawił wątpliwości, że Stany Zjednoczone są gotowe zapewnić pomoc tureckiemu rządowi w przeprowadzeniu śledztwa, ale publiczne insynuacje czy twierdzenia dotyczące jakiejkolwiek roli Stanów Zjednoczonych w niedoszłym zamachu stanu są całkowicie bezpodstawne i szkodliwe dla naszych stosunków.”³⁾Secretary Kerry’s Call With Turkish Foreign Minister Mevlut Cavusoglu, US Department of State 2016-06-16.

Obecne władze tureckie wykorzystują zamach jako znakomitą okazję przeprowadzenia transformacji Turcji w państwo islamskie. Zostanie przywrócona kara śmierci, już aresztowano wielu ludzi z branży edukacyjnej i sądowniczej i czekają ich procesy sądowe. Turcja zamieni się w islamską dyktaturę.

Europejskie elity od dawna utrzymywały, że Turcja to oświecona demokracja typu zachodniego o islamskim kolorycie, wyznająca europejskie wartości sprawiedliwości i równości. Przeciwników członkostwa Turcji w Unii Europejskiej określano mianem islamofobów lub rasistów. W wywiadzie udzielonym w 2010 profesor Chomsky (intelektualista o światowym rozgłosie)⁴⁾Chomsky is voted world’s top public intellectual, The Guardian 2005-10-18.powiedział: „Europa ma pewną rację twierdząc, że Turcja nie spełniła wszystkich warunków dotyczących praw człowieka. Z drugiej strony, nie sądzę, że to jest przyczyną. (…) Myślę, że w gruncie rzeczy chodzi o zwyczajny rasizm.”⁵⁾EU opposition to Turkish accession is ‘racist,’ Chomsky says, Euobserver 2010-10-12.

To, co już dawno zauważyli obiektywni obserwatorzy, staje się powoli oczywiste dla każdego: Turcja nie jest oświeconą demokracją muzułmańską, a co gorsze dla Unii Europejskiej, wielu Turków w Europie popiera politykę Erdoğana.

Natychmiast Europejczycy tureckiego pochodzenia w Niemczech, Holandii i Belgii wyszli na ulice, by pokazać poparcie dla Erdoğana, wypowiadając groźby pod adresem każdego, kogo postrzegali jako wroga.

Europejskie elity dopiero zaczynają sobie uświadamiać, że turecka diaspora to nie jest nowe pokolenia wyborców SPD czy CDU. Europejscy politycy będą mieli do czynienia ze zdecydowanymi zwolennikami Erdoğana, ludźmi, którzy będą dążyli do wymuszenia na rządzie przyznania islamowi ważnej pozycji w europejskim społeczeństwie.

Tureccy politycy w Europie popierający Erdoğana, obejmujący kierownicze stanowiska i mający lepsze wykształcenie niż pozostałe mniejszości muzułmańskie będą działały w charakterze islamskiej awangardy. AKP zapuściła korzenie także na kontynencie europejskim przy pełnej zgodzie europejskich elit. „Liberałowie” napotkają na opór nie tylko nacjonalistów, którzy z dnia na dzień zyskują coraz większe poparcie, ale także konserwatywnych muzułmanów, instruowanych i wspieranych przez Ankarę, przy czym żadna z tych grup nie podziela wartości liberalnych.

Stosunki między Brukselą a Ankarą pogorszyły się tak, że nie da się ich poprawić. Od początku tego tysiąclecia europejskie przedsiębiorstwa zainwestowały miliardy w turecką gospodarkę. Turcja ze swoją młodą populacją była uważana za motor napędowy dla starzejącego się kontynentu. Te inwestycje stoją teraz w Turcji pod znakiem zapytania.

W naszym biuletynie Gefira pisaliśmy, że turecka lira jest powiązana z dolarem, co aprobuje Europejski Bank Centralny. Po zamachu lira nie ucierpiała w znaczący sposób i spodziewamy się, że zyska ona na wartości.

Owszem, europejskie elity pragnęłyby ukarać Ankarę poprzez osłabienie tureckiej waluty, to jednak raczej się na to nie zdecydują, gdyż europejski system finansowy sprzęgnięty jest z turecką gospodarką.

Po wydarzeniach minionego piątku nie można uważać NATO za wiarygodny sojusz. Przywódcy Turcji rozumieją, że NATO miało jakiś udział w zamachu, co może oznaczać rozpad sojuszu, którego zaczynem będą animozje państw członkowskich.

Napięcia między Waszyngtonem a Ankarą będą eskalowały dalej, gdyż Turcja złożyła prośbę wydania Fethullaha Gülena. Jeśli Stany Zjednoczone dokonają jego ekstradycji, świat muzułmański odbierze to jako ogromne zwycięstwo prezydenta Erdoğana i poniżenie prezydenta Obamy. Jeśli Stany Zjednoczone odmówią ekstradycji, Turcja może wystąpić z NATO, a wówczas sojusz utraci swoją obecność na Morzu Czarnym, co będzie niebywałą militarną korzyścią dla Rosji.

Na pełne skutki politycznego zamieszania w Turcji trzeba będzie jeszcze poczekać. Jedno jest pewne: to wielkie zwycięstwo muzułmanów w Turcji i Europie, gdyż nieudany zamach to poważny cios dla brukselskich i waszyngtońskich elit. Nasi analitycy uważają, że Berlin zrobi wszystko, by utrzymać Turcję we własnej strefie wpływów. Usunięcie Erdoğana nie powiodło się, ale berlińska BND, londyńska MI5 oraz waszyngtońska CIA najprawdopodobniej omawiają następne posunięcie.

Z Turcją czy bez, NATO słabnie.